Dit is een oproep naar de ouders, die in oeverloze rechtszaken vastzitten van 6-7 jaar.
Ouders, die te horen krijgen dat hun kind niet meer wil komen. Het kind kiest na ellenlang ouderconflict een kant tussen ouders. Ouders worden op die manier gedwongen om te aanvaarden dat ze hun kind lange tijd niet meer gaan zien. Dit fenomeen van Parental Alienation wordt te pas en te onpas gebruikt, terwijl het zelden aan de orde is.
Ouders hebben zelf niet altijd door dat hun gedrag en voorafgaande reacties hun kind ‘verstoten’, zodat het vervreemdt van z’n eigen ouders. Een kind onthoudt bijvoorbeeld 1 hoog escalerend conflict tussen ouders, waar het bij was en kan nadien niet meer op dezelfde manier naar een ouder kijken. Een kind spreekt bijvoorbeeld van een moeder, die steeds boos werd op hem bij het huiswerk. Eenvoudige dingen.
Het kan zo niet meer.
Ouders moeten beseffen dat ze door op hun strepen te staan, hun kind uitspelen, verwaarlozen, wegduwen, het kind van de rekening laten zijn. Een kind wil niet in een web van ruzies en twee kampen gevangen zitten. Dit trekt kinderen letterlijk uit elkaar.
AIs jullie strijd zo belangrijk is, zouden jullie alles in het werk stellen om samen tot een verblijfsregeling te komen. Alleen zo kunnen jullie samen ouders blijven op een redelijke manier, waar de kinderen in balans kunnen opgroeien. Mensen aanvaarden vaak de scheiding niet en als vanzelfsprekend daarmee samenhangend niet hoeveel dagen ze het kind moeten missen. Zouden jullie daar zover in gaan dat het gaat exact over het aantal uren dat het kind bij een van de twee verblijft? Kan je je even in de plaats van het kind stellen? Hoe moet hij/zij over de ouder denken, die zo’n onvolwassen gedrag vertoont en dan nog beweert dat hij/zij voor de kinderen opkomt?
Rond de scheiding hebben mensen vaak een verwerkingsperiode, die veel emotie met zich meebrengt. Als ouders negatieve uitlatingen doen over mekaar of over het kind, duwen ze het kind tussen twee loyaliteiten. Het kind kan niet gedijen in een loyaliteitsclash. Het moet beschermd worden door en zich veilig voelen bij beide ouders. Een ouder zegt bijvoorbeeld “Als ge daar een week blijft, dan moet ge bij mij niet meer terugkomen.” Dit kan schadelijke, blijvende gevolgen hebben voor kind en ouder.
De andere ouder maakt in dit scenario gebruik van de situatie door er wel te staan en de rots in de branding te zijn, zodat het kind zich veilig voelt en tot rust kan komen. Kinderen leggen het heel eenvoudig uit, “ik heb rust nodig. Ik kan me daar niet ontspannen. hij/zij luistert niet naar mij”. De ouder die ‘achtergelaten’ wordt, wil het niet horen, verstaat de woorden van het eigen kind soms niet.
Wat te doen? 5 Tips.
- Zorg er als ouder voor dat je kind niet merkt, moet lezen of horen, welk conflict tussen jullie plaatsvindt. Geen vonnissen of notariële aktes laten rondslingeren, geen ruzie maken in aanwezigheid van je kind. Geef je kind de kans kind te blijven en goede intenties te tonen, net zoals jullie.
Wanneer de strijd in een vergevorderd stadium gekomen is en het kind kant kiest, wat doet u?
- Blijf in contact met het kind, maar dring uzelf niet op door voortdurend berichten te sturen, elke dag te willen bellen. Het kind voelt dan veel druk, kan niet voor zichzelf denken of de ruimte krijgen om er te zijn.
- Staak jullie strijd. Laat de rechtszaak vallen. Justitie is vaak niet het juiste platform om menselijke problemen op te lossen. Kunnen jullie met jullie advocaten of onder elkaar samenkomen om heikele punten uit te klaren, of een bemiddelaar raadplegen?
- Laat emoties niet met jullie aan de haal gaan. Zoals uit onderzoek blijkt, zijn emoties een hulp bij het overleven. Deze sociale zintuigen mogen niet te lang eenzijdig gebruikt of toegelaten worden, om goed te zijn voor een mens. Het systeem van een persoon, die te lang vastzit in emoties van walging, verzet en woede zonder die te uiten, geraakt ontregeld. Het enorme nut van bemiddeling is deze emoties onder begeleiding kanaliseren en door verbindende vragen te komen tot beslissingen en afspraken.
- Vraag om contactherstel bij een erkende instantie zoals Triangel om een gesprek met je kind. Contactherstel dient voor de ‘achtergelaten’ ouder niet om het kind te overtuigen om terug te komen, uit te leggen wat er gebeurd is, te wijzen op de fouten van het kind. Het kind wil de gewone band met de volwassen ouder bevestigd zien, zonder complicaties en moeilijkheden. Een spontane en geleidelijke opbouw is noodzakelijk.
Vele ‘opportuniteiten’ tot contactherstel tussen ouder en kind(eren) kunnen niet samen doorgaan of verlopen niet goed, Het gewenste resultaat van contactherstel is mekaar terug (h)erkennen of ergens toelaten/vinden.
Dit gebeurt vaak niet om de volgende redenen:
- het gesprek vindt niet op het gepaste moment plaats (timing is belangrijk).
- de ouder en het kind worden niet goed voorbereid op wat zal komen (wie zegt wat en mag wat verwachten). De ouder is bijvoorbeeld niet bereid om naar het kind te luisteren, wanneer het zijn mening zou geven, duidelijk spreekt en hieraan gevolg te hechten. Dit is belangrijk voor het kind vooraleer een gesprek kan plaatsvinden.
- het gesprek vindt niet in de juiste ‘sfeer’ plaats: de omgeving is te klinisch, de context van een rechtzaak is zeer stressvol, het risico dat de ouder opnieuw in vertrouwd gedrag vervalt, is groot.
- de intentie van de ‘achtergelaten’ ouder is een externe instantie, zoals de familierechter te laten beslissen en zo de zaak te ‘winnen’.
Rationele scheidingen of scheidingen, waarbij ouders minder emotie tonen, hebben minder nadelige gevolgen voor kinderen. De boodschap is dus eerder tegen het gevoel in te gaan, ruzie onder controle te krijgen of daar een neutrale plek buitenshuis voor af te spreken.
Besluit.
Dit is een oproep aan ouders om niet steeds het eigen (voor)plan te kiezen of in ellenlange rechtszaken te verzanden. Let’s face it, het werkt niet. Wanneer je met je kind spreekt, doe dit authentiek en niet vanuit emotie – “ik mis je, weet je hoe erg dit is voor mij?” – Vul de nood van het kind aan een aanwezige en betrokken ouder in. Geef er als ouder de tijd voor om de band te herstellen, het kan soms jaren duren. Ouders willen dat niet horen, willen vaak niet luisteren naar hun kind of de situatie aanvaarden, zoals die is.
Ouders, die het geld van hun rechtszaak zouden gebruiken om te investeren in de band met hun kind, maken het verschil in het leven van hun kind en dat van henzelf door veel sneller terug op de rails te staan.
Mensen die, door gesprekken samen, naar een compromis durven gaan en inzien dat ze op die manier rust kunnen geven aan hun kind, kunnen de toekomst sneller aan.
Mensen, die blijven strijden via justitie en zelfs jaren na de scheiding in conflict blijven, zitten vast in een doodlopende straat, verliezen de hoop. Dit laatste is een belangrijk ingrediënt voor ouderverstoting later. Het kind wil niet in zo’n situatie blijven en zal tussen ouders kiezen.
En niet enkel in de duidelijke situaties van slagen en verwondingen tijdens de relatie, maar ook bij herhaaldelijke leugens of bedrog.
Gun mekaar het ouderschap en blijf als een front voor de kinderen staan. Een scheiding hoort bij de mogelijke veranderingen in dit leven, die niet onder controle zijn. Aanvaard dat in plaats van de afwijzing door een partner je leven te laten overnemen. Denk vooral niet te snel dat de andere ouder je kind wil afnemen en alles doet om dat te bekomen.
Er zijn hopen therapeuten en maatschappelijke instanties, die daarmee aan de slag gaan.
En last but not least laat het niet aan een externe instantie over om het verblijf van je kind te bepalen. Spreek dat onderling af. Tenzij er een echte psychische stoornis vastgesteld kan worden door een huisarts of psychiater, wordt het ouderschap evenredig, maar niet steeds in een co-verblijfsregeling aangemoedigd.
Maak een afspraak met Katrien Sansen Familiale bemiddeling te Antwerpen via het formulier
