Het kan verkeren…
De verkering is een wat in onbruik geraakte term waarmee het kersverse paar in vroegere generaties hun engagement uitdrukte. Een officiële aankondiging van een voorzichtig aftoetsen van de context, die ruimte moest maken voor het meer ernstige werk van de verloving en het huwelijk. Kenmerkend waren de traagheid en voorzichtigheid van lang voor Facebook en Tinder. Handjes vasthouden als bij wijze van slow food. Het kan verkeren.
Vandaag is er geen tijd meer voor traagheid en nostalgische beslommeringen. We leven in tijden van actie en daadkracht, onmiddellijkheid en impulsiviteit, van zelfgerichtheid en (ook wel) oppervlakkigheid. We hebben meer moeite met stilte, nietsdoen, verveling, routine, herkenbaarheid en tekorten. Het leven moet immers geleefd worden. Ik heb er maar één en als dat niet bevalt, dan kies ik wel een ander.
Opnieuw proberen, de kleine kantjes van een ander leren accepteren, samen oud en lelijk worden, is vandaag de dag geen sinecure. Het concept lijkt ietwat gedemodeerd, nu de zingeving sterk gericht is op snel bevredigbare behoeften die aangeleverd worden door het mateloze internet. De duurzame verbindingen die vroeger gebaseerd waren op mens en maatschappij, dreigen zo plaats te maken voor een leeg en oppervlakkig bestaan. Een overdrijving, zo beseft deze auteur, maar wel een teneur die samenhangt met essentiële veranderingen in het sociale weefsel die onze maatschappij losmazig maken. Getuigen hiervan zijn de minderheidspopulaties in onze samenleving die hier onder te lijden hebben zoals eenzame ouderen, zieken, gehandicapten, etc.
Het kan verkeren dus. Een mens is altijd een kind van zijn tijd.
Wanneer samen een relatie aangaan niet meer het eindeloze heeft van het beloofde ‘voor altijd’, maar meandert naar het tijdelijke van ‘zolang als het goed loopt’, dan gaan mensen uit elkaar.
Want het loopt immers nooit altijd goed.
Er zijn mensen die op een fijne manier uit elkaar gaan en een vriendschap kunnen onderhouden,
al is het maar voor de kinderen. Vaker komt voor dat één van deze partijen zich benadeeld of afgewezen voelt en geen blijf weet met deze negatieve stroom van emoties. Het is net op dat ogenblik dat het moeilijk wordt; met name voor de kinderen. Het co-ouderschap is sowieso al een moeilijke constructie waarbij mandaten, posities en begrenzingen binnen het gezinssysteem dreigen verloren te gaan. Maar op het ogenblik dat één van de ouders zich afgewezen voelt of in een ernstige kwetsuur terecht komt, dreigt hij of zij deze gevoelens af te reageren op de andere ouder met alle risico’s van dien.
De gekwetste ouder heeft de neiging om het kind aan zich te binden en de andere ouder uit te sluiten, omdat de geallieerde ouder ervan uitgaat dat de ander niet deugt of dat het beter is voor het kind dat het contact stopt.
Uit studies blijkt dat een vechtscheiding net een negatieve impact heeft op de ontwikkeling van het kind. Het zorgt voor de achteruitgang van hun sociale en economische ontwikkeling, hun prestaties op school en hun lichamelijke en geestelijke gezondheid.
Wanneer ouders dit voor ogen houden, kunnen ze hun keuzes en beslissingen hier beter op afstemmen. Daarbij is van wezenlijk belang ruimte te maken voor de individuele noden van elk, die erg verschillend kunnen zijn in tijden van crisis.
Spreek met je kinderen en ga voor jezelf na of je je eigen verlangens niet op je kind projecteert. Dat is een belangrijke uitgangspositie. Wanneer koppels uit elkaar kunnen gaan met respect voor de gevoelswereld van elk gezinslid, kan de crisis overwonnen worden en ook aanleiding geven tot een moment van groei en persoonlijke ontwikkeling.
Maak een afspraak met Katrien Sansen Familiale bemiddeling te Antwerpen via het formulier
Via mail katrien.sansen@telenet.be
Kristiaan Plasmans, psychiater in het PZ Bethanienhuis, Zoersel, mede-auteur van het boek, “De intuitie van de psychiater”.
